Στα Μετέωρα συναντὰμε, από τη μία, το εξαιρετικό γεωλογικό φαινόμενο που παράγει την εκπληκτική διάταξη από τις «πέτρινες βελόνες», και από την άλλη, την πολιτισμική χρήση αυτής της διάταξης των κατακόρυφων βράχων, κατά τη βυζαντινή περίοδο, οπὸτε και χτίστηκαν τα μοναστήρια στις κορυφές των βράχων, επιδιώκοντας από τη μία την αποστασιοποίηση από την ανθρώπινη κοινωνία, στη βάση των βράχων, και από την άλλη το πλησίασμα του ουρανού, σε μια θέση όπου αναγνωρίζεται η παρουσία του Θεού.

Έτσι το επιβλητικό τοπίο της διάταξης των κατακόρυφων βράχων, όπου τα σύννεφα συχνά ενοποιούν το τοπίο, αφήνοντας κάποιες κορυφές πιο πάνω από την ομίχλη, μετατρέπεται σε εικόνα αναζήτησης της “Πολιτείας του Θεού”.