Η παραλία της Παλαιόπολης αναδὶδει, έστω και για τους μη μυημένους, το μυστήριο του τόπου όπου για πρώτη φορά βγήκε από τη θάλασσα στη γη το φαινόμενο της Ζωὴς, με ένα τέτοιο δυναμισμό και εξελικτική προοπτική που να οδηγεί στο  υπὲροχο.

Για την ανάδυση της Αφροδίτης στην παραλία αυτή, από το σπέρμα του Ουρανού που έπεσε στον τεράστιο θαλὰσσιο αμνιακό σάκο της Γης, μας μιλά ο Ησίοδος.

Και αυτή η απόλυτα κυρίαρχη θεότητα της Μινωικής περιόδου στον κυκλαδικό πολιτισμό του χαλκού, η Πὸτνια των επιγραφών της γραμμικής Β, δεν μπορεὶ είναι άλλη από την Αστάρτη/Αφροδίτη. Θα πρέπει να είναι η θεότητα που αναπαρίσταται και στη λατρεία της οποίας είναι αφιερωμένες όλες οι τοιχογραφίες στην περίφημη ανασκαφή στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης.

Όταν φτάνει κανείς στην πρώτη προσβάσιμη παραλία, συναντά ένα γαλήνιο τοπίο χωρίς ιδιαίτερα σημάδια. Κολυμπώντας όμως προς το πέτρινο σύμπλεγμα και τη σπηλιά/πύλη που οδηγεί στο δεύτερο σκέλος της παραλίας και βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του πέτρινου συγκροτὴματος, συναντά ένα μοναδικό γλυπτικό σύμπλεγμα που διαχρονικά γεωλογικά φαινόμενα μεγάλης έντασης διαμόρφωσαν επί χιλιετηρίδες.

Αυτές οι έκτακτες και επίμονες γεωλογικές αναστατώσεις, με το υπέροχο και αξιοθαύμαστο πλαστικό αποτέλεσμα, δεν μπορεί να είναι άσχετες με τις αφηγήσεις του πολιτισμού του χαλκού και τη σχετικὴ λατρεία της κυρίαρχης θεότητας (μία λατρεία γαλήνια όπου κορίτσια και γυναίκες όλων των ηλικιών προσφέρουν λουλούδια σε μία θεότητα της Άνοιξης), της Αστάρτης/Αφροδίτης που σηματοδοτεί την ανάδυση της ζωής στη γη απὸ τη θὰλασσα, σε αυτή ακριβώς την παραλία.