Για πιο λόγο η λεγόμενη σύγχρονη τέχνη είναι κάτι το ανύπαρκτο

Γιατὶ (να υπὰρχουν) καλλιτὲχνες;  Σὴμερα κατ’ ανὰγκη αναχρονικοὶ (ως ὲνας αναχρονισμὸς)

Το καθὴκον, για ὲναν καλλιτὲχνη να εὶναι (ὸντως) αναχρονικὸς: ὸταν εὶναι σὺγχρονη, δεν πρὸκειται για τὲχνη, και ὸταν εὶναι τὲχνη, δεν εὶναι σὺγχρονη. Αυτὸ που εὶναι τὲχνη (αποσταγμὲνο συναὶσθημα, κτλ,: βλὲπε Adorno) δεν μπορεὶ να εὶναι σὺγχρονο, αλλὰ μονὰχα «μιας ὰλλης εποχὴς» – της επὸμενης.

Η ιστορὶα της μοντὲρνας τὲχνης ως αυτοκαταστροφικὴ. Αυτὴ η ιστορὶα τελεὶωσε, δεν υπὰρχει πλὲον καν θὲμα καταληκτικὴς περιὸδου… (βλὲπε τους situationnistes πὰνω στο θὲμα των επαναλὴψεων).

Οι παρωχημὲνες αισθητικὲς συζητὴσεις που παρατεὶνονται αυτοπαραδοὺμενες σε ὸλη τη διὰρκεια του 20ου αιὼνα και ακὸμα πιο πὲρα…

Το ὲργο τὲχνης εὶναι απὸ την ουσὶα του ατομικὸ, τὸσο απὸ τη σκοπιὰ της δημιουργὶας του ὸσο και απὸ τη σκοπιὰ της πρὸσληψὴς του. Η απὰληψη της ατομικὸτητας και η κατὰργηση της τὲχνης.

Οπως δεν υπὰρχει επιστὴμη παρὰ εκεὶνη που αναφὲρεται στο γενικὸ, ὲτσι δεν υπὰρχει και τὲχνη ὰλλη απὸ εκεὶνη που αναφὲρεται στο ιδιαὶτερο, προφανὼς. Αυτὸ το προφανὲς δεδομὲνο, στο βαθμὸ που θα το αντιπαραβὰλλουμε με την ιστορὶα, χὰνει κατὰ πολὺ το χαρακτηριστικὸ του προφανοὺς…

Δεν υπὰρχει κοινωνικὴ τὲχνη. Η καλλιτεχνικὴ διὰσταση εξαχνὼνεται μὲσα σε μὶα τὲχνη κοινωνικὰ κατευθυνὸμενη. Βλὲπε για παρὰδειγμα το θὲμα της γοητεὶας της I.S…

Το θὲμα της διαλεκτικὴς μεταξὺ ατομικοποὶησης και αλλοτροὶωσης: ανεξὰρτητος παραγωγὸς καλλιτεχνικὼν εμπορευμὰτων, αξιοποὶηση του «σὴματος κατατεθὲντος», «η διὰνοια», κτλ.

Η συνὰντηση της κατὰργησης της ατομικὴς τὲχνης απὸ τη μαζικὴ κοινωνὶα και της ὰρνησης του ρὸλου του ατομικοὺ καλλιτὲχνη απὸ τις πρωτοπορὶες ( « η προσωπικὴ ποὶηση ») συνὰντηση καθοριστικὴ και καταστροφικὴ.

Η αντιστροφὴ του συνθὴματος της μοντὲρνας τὲχνης: «Η ποὶηση θα πρὲπει να γὶνεται απὸ ὸλους»: Η κοινωνὶα η δημοκρατικὰ εγγυημὲνη, αναγνωρισμὲνη…

Η αντιπαρὰθεση στο επὶπεδο των μὲσων ελὲγχου/ρὺθμισης (των καταστὰσεων, των συναντὴσεων), απὸ τους φοτουριστὲς μὲχρι την I.S.

Η κατὰργηση της τὲχνης απὸ τη μαζικὴ κοινωνὶα. Ολοι καλλιτὲχνες! Η δημοκρατὶα: καλλιτὲχνες στην αρτοποιὶα.

Κατὰργηση των (τυπικὼν) περιορισμὼν/απαγορεὺσεων στο εσωτερικὸ μιας κοινωνὶας θεμελιωμὲνης πὰνω στις απαγορεὺσεις = Ο κομφορμισμὸς του ὰμορφου ( ὰμορφο = αὶσχος).

Η ποὶηση σε πλακὲτες, σαν σκλὴρυνση κατὰ πλὰκας!

Ενας λογοτὲχνης/μυθιστοριογρὰφος δεν ὲχει ανὰγκη να εὶναι διανοητὴς, να εὶναι λαμπρὸς στο πεδὶο των γενικὼν ιδεὼν: εκεὶνες του Tolstoi εὶναι ὰθλιες, εκεὶνες του Balzac εὶναι παιδαρειὼδης, του Proust πολὺ περιορισμὲνες εξαιτὶας της ὰγνοιὰς του και του περιβὰλλοντὸς του.

Εὶναι καλὸ να μπαὶνει κανεὶς στη ζωὴ με την ὺβρη στο στὸμα…

Αν μποροὺσαμε για μια στιγμὴ να υποθὲσουμε ὸτι η τὲχνη που ονομὰζεται σὺγχρονη θα μποροὺσε να ὲχει μὶα πρὸθεση σατυρικὴ ὴ κριτικὴ, κὰτι το οποὶο προφανὼς δεν επιτυγχὰνει, ακὸμη και αν κὰποιοι κρὶνουν καλὸ να πιθηκὶσουν κὰποιες « εξεγερσιακὲς » πὸζες, θα μποροὺσαμε να δοὺμε μὶα απὸπειρα – (εδὼ απαραιτὴτως ὲνας πλὴρης κατὰλογος) απὸ… Αλλὰ λεὶπουν πὰντοτε οι ὰνθρωποι… αντὶθετα με την παρατὴρηση του Proust, δεν υπὰρχει πλὲον παρὰ η ιδὲα, το κὸλπο, το concept… και δεν πρὸκειται για ὲνα δὼρο! Ανὰμειξη της τὲχνης και της διαφὴμισης.

« Οι διαμὰχες/αντιπαραθὲσεις »σχετικὰ με την σὺγχρονη τὲχνη στεροὺνται αντικειμὲνου. Στην πραγματικὸτητα, κὰτι τὲτοιο εὶναι ανὺπαρκτο. Σε ὲνα μυθιστὸρημα επιστημονικὴς φαντασὶας των μὲσων του 20ου αιὼνα, εκτὶθενταν στα μουσεὶα τα ὲργα των διαφημιστὼν και των « δημιουργὼν » του παρελθὸντος… εκεὶ ὲχουμε φτὰσει με την μικρὴ διαφοροποὶηση του ὸτι τη στιγμὴ που οι διαφημιστὲς γὶνονται « καλλιτὲχνες » (δημιουργικοὶ) οι καλλιτὲχνες γὶνονται διαφημιστὲς (του εαυτοὺ τους και του κὸσμου τους) αυτὸ που φὲρει το ὸνομα της σὺγχρονης τὲχνης εὶναι πλασμὲνο απὸ διαφὴμιση, χρηματιστικὲς επενδυτικὲς κινὴσεις και απὸ πολιτιστικὴ γραφειοκρατὶα.

Θα μποροὺσε κανεὶς να πει εὺλογα ὸτι εὶναι μὶα δυστυχὶα σε ὲνα τὲτοιο κὸσμο (σε μὶα τὲτοια ιστορικὴ στιγμὴ), να εὶναι κανεὶς ζωγρὰφος. Αλλὰ αυτὸ ισχὺει επὶσης και ως προς το να εὶναι απλὼς ὰνθρωπος… (« Γὶνεται ὰνθρωποι ! »)

Οι θρηνωδὶες που εκπὲμπουν οι μοιρολογὶστρες της « υψηλὴς κουλτοὺρας »… Ποια κουλτοὺρα ὸταν η εργασὶα αποσυντὶθεται σε μηχανικὲς διαδικασὶες, χωρὶς συνοχὴ οὺτε αὶσθηση;

* * *

Το πνεὺμα του κακοὺ, η μαγιὰ που κὰνει να φουσκὼνουν οι ιδὲες οι ριγμὲνες στο χαρτὶ, χωρὶς το οποὶο (πνεὺμα του κακοὺ) παραμὲνουν (οι ιδὲες) νεκρὸ γρὰμμα…